การเดินทางตามหาความสุข มันไม่สำคัญเท่า การรักษาความสุขที่มีให้คงที่ตลอดไป ความสุขของฉันอยู่ที่การได้่อยู่กับคนที่รัก ทำอาหาร ถ่ายรูป และงานอดิเรกมากมาย ขอบคุณที่ได้มีชีวิตดีๆแบบนี้ ขอบคุณที่เคารพความเป็นตัวตนของตัวเองแบบนี้ อยากให้หลายๆคนเคารพ ความรู้สึกของตัวเอง ความมีของตัวเอง พอใจเท่ามี และรักษาความสุขของเราให้คงเส้นในเวลาที่พอดี เราว่าพอนะชีวิตต้องการแค่นี้จริงๆ ;)
บอกถึงการปรับใจให้เข้ากับสถานะการณ์ต่างๆของชีวิต จริงๆมันง่าย แต่ทำยาก ใครๆก็รู้ ชีวิตตอนนี้ที่ต้องปรับคือ ปรับใจให้เข้ากรอบความเป็นแม่ของเฌอฌานให้มากกว่าที่เป็น ต้องลดความเป็นตัวของตัวเองลงบ้าง ให้เวลากับลูกมากขึ้นกว่าที่เป็น ต้องวางสังคมออนไลน์ ไว้บนอากาศบ้าง คนข้างๆต้องการเวลาจากเรา ฌานทำให้เห็นถึงการละเลยเค้า เค้าไม่ได้ต้องการของเล่นแพง เค้าต้องการคนนั่งข้างๆ และฟังเค้า พร้อมจะตอบเค้าเวลาที่เค้า อยากรู้ สงสัย ปีนี้ปีที่มีแสงสว่างจากต้นไม้ในเดือนมกราคม แม่สัญญาว่าจะทำให้ได้ ฉันค้นหาสถาบันมากมาย ที่จะช่วยเหลือให้ฌานดีขึ้น การแสดงออกด้านลบ เก็บกด งอน อ่อนไหว ก้าวร้าว และค้นพบแล้วว่า ไม่มีที่ไหนทำให้เค้าดีขึ้นหรอก มีแต่ฉันกับเป้คนเดียวที่จะช่วยฌานได้ ฉันรู้ว่ามันต้องใช้เวลา และฉันก็จะพยายามเพื่อฌาน
มีหลายคนรอคอย blog นี้ ฉันก็รอคอยเหมือนกัน อยากให้ที่นี่ เป็นที่ๆเป็นประโยชน์กับคนอีกมากมาย ในการใช้ชีวิต การดูแลครอบครัว ในฐานะที่เราเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูก เป็นคนที่ต้องการเวลา มีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง บางมุมหลายคนอาจจะไม่เข้าใจว่า เป็นอะไร อย่าเข้าใจเลยเพราะมันคือตัวตนของฉัน ขอบคุณหลายๆคนที่ตามหา ถามหา รอคอย ฉันไม่ใช่คนเก่ง ไม่ใช่พจนานุกรม ไม่ใช่ google แค่อยากให้บางช่วงเวลาของการใช้ชีวิต มีประโยชน์กับคนอื่นบ้าง โลกสวยหายากนะคะ แต่ว่ามันมีอยู่จริง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น