มีสลึง พึงบรรจบ ให้ครบบาท
สิ่งแย่ๆ ก็ไม่อยากให้เอาจากแม่ไป ถึงได้พยายามให้รู้จักอดออม มีน้อยใช้น้อยค่อยบรรจง ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ไม่เคยสักครั้งที่จะเห็นแม่ของแม่ ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย บ้านของแม่ไม่ได้ร่ำรวย เป็นชาวสวน แม่ก็เป็นช่างเย็บผ้า ตอนเด็กๆ วันเสาร์อาทิตย์ ถ้าทำการบ้านเสร็จแล้ว (หมายถึงการบ้านที่มีต้องเสร็จในเย็นวันศุกร์ ) เช้า ก็เข้าสวนไปช่วย เก็บหญ้า ถอนหญ้า เล่นน้ำเก็บมะพร้าว เรื่อยๆเปื่อยไป แม่ของแม่ เป็นช่างตัดเสื้อก็จริงแต่เป็นคนประหยัดอดออมมาก เก็บเงินปลูกเล้าเป็ด ได้ตั้ง4 เล้า จากเงินเย็บผ้า ตัวของแม่เองนั้น เป็นคนที่โดนก๋ง ตามใจมากตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก๋งก็ให้
มาเมื่อตอนช่วงที่ใกล้สอบเอ็นทราน เพื่อนในห้องชวนไปเรียนพิเศษที่สยาม แม่ก็ไปขอยาย ยายบอกไปได้แต่ต้องหาเงินเองด้วย นั้นหมายถึง ถุงอาหารเป็ดที่ฟาร์ม ยายยกให้แม่ทั้งหมด ไปพับเอา แล้วก๋งจะพาไปขายที่ร้านรับซื้อเก็บเงินไปจ่ายค่าเรียนพิเศษ รับจ้างยายฉีดวัคซีนเป็ด จับเป็ด เงินค่าเรียนพิเศษ ก็แพงแม่เรียนหลายวิชา ซึ่งมองย้อนกลับไป ทำให้เสียใจที่ไม่ได้ตั้งใจเรียนให้คุ้มกับเงินที่ก๋งกับยายอุตส่าห์ ทำงานหนัก ทั้งหมดนี้ แม่เพียงอยากจะบอกให้เฌอกับฌานรู้ว่า ยายเป็นคนที่รู้จักค่าของเงินมาก ประหยัด ไม่ฟุ่มเฟือย แม่อยากให้เฌอกับฌาน ได้นิสัยดีๆแบบนี้จากคุณยาย
เฌอกับฌาน ได้เงินไป โรงเรียน ทุกวัน และน้อยครั้งมากที่จะเหลือกลับมา ฌานนั้นเหลือกลับบ้านมาหยอดกระปุก บ่อยครั้งกว่าเฌอมากนัก ฌานเป็นคนที่รู้จักซื้อ รู้จักเลือกของทาน เช่น จะซื้อแค่นม หรือโยเกริต์เท่านั้น ถ้าไม่หิวก็จะไม่ซื้ออะไรทาน แรก ให้เงินไป เพื่อนมาขอ สงสารเพื่อนก็ให้เงินเพื่อนไป ต้องมาสอนว่า ให้เงินเพื่อนไม่ได้ ถ้าอยากให้ก็ให้ซื้อขนมแบ่งกันได้ ป๊าหาเงินมาเหนื่อย เราต้องรู้ ประหยัด หลังๆก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่เฌอ ไม่ค่อยเหลือเงินกลับมาหยอดกระปุกเท่าไหร่ จนพอนับเงินในกระปุกที่รวมๆกับที่ ผู้ใหญ่ให้มา เฌอได้ 8พัน ฌานได้1หมื่นนิดๆ นั่นแหละเฌอถึงเริ่มเห็นว่าตัวเองใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย
เปิดเทอมนี้ แม่เองมีวิธีที่ดีกว่า และให้เลือก เช่น เช้ามา ป๊าให้เงินพี่เฌอไป โรงเรียน 30 บาท ฌาน 20 บาท พอทานข้าวเช้าเสร็จทานนม จะถามเฌอฌานว่า มีใครอยากฝากเงินบ้างไม๊ ฝากครึ่งนึงก็เอาไป ทานขนมที่รร. ครึ่งนึง มีกระปุกให้คนละใบ เฌอบอกเฌอฝากก็ได้คะ ฝาก 15 บาท ฌานไม่ฝาก ก็ไม่เป็นไรเด่วสักพักเห็นเงินในกระปุกเจ๊ มีจำนวนมากขึ้นๆก็จะอยากมีบ้างเอง พอเย็นลง ฌานเหลือเงินมา10 บาท บอกว่าฌานหยอดกระปุกบนห้องนอนฌานนะครับ โอเคครับ วันที่สอง เฌอก็ฝากอีก แต่ตอนเย็นเราก็นั่งกดเครื่องคิดเลข ให้เฌอดูว่า ถ้าเฌอฝากเงินวันละ15บาท ในหนึ่งสัปดาห์ จะมีเงินเท่าไหร่ 1 เดือนเท่าไหร่ 1 ปีเท่าไหร่ คราวนี้เฌอนั่งมองและขอกดเอง และบอกว่า แม่คะ ถ้าหนึ่งปีเฌอมีเงินออมเยอะมากเลยนะคะ งั้นเฌอฝากทุกวัน แม่รึ ยิ้มในใจแล้ว แต่ที่ยิ้มกว่าคือ ฌานพูดว่า พรุ่งนี้นะเค้าจะฝากตังค์แม่ 10 บาท และพูดอีกว่า แม่ครับ ฌานเสียเปรียบพี่เฌอนะครับ พี่เฌอได้เงินไปรร.เยอะกว่าฌานอีก แม่ต้องให้เท่ากันสิครั้ง เราต้องยุติธรรม 55555
นอกจากนี้แล้ว แม่ยังบังคับให้เฌอ เขียนบัญชีการใช้จ่ายเงินในทุกวันๆ เฌอถามว่าทำไมต้องเขียนล่ะมาม๊า บอกเฌอว่า หากเราจดบันทึกค่าใช้จ่ายในแต่ละวันไว้ เราจะรู้ทันทีว่า สิ่งที่เราใช้ไป มันจำเป็น หรือไม่ และสิ่งที่จ่ายไปคุ้มค่ากับเงินที่เราจ่ายหรือเปล่า เช่น เฌอมีดินสออยู่แล้ว แต่อยากได้ดินสอที่ สหกรณ์ขาย เฌอเอาเงิน 20 บาทไปซื้อดินสอ แทนที่จะซื้อนม12 บาทและเหลือเก็บอีก8 บาท พอจดไว้ เฌอจะรู้ว่า เอ นี่เราไม่ควรซื้อเพราะว่าเรามีอยู่แล้ว มันเป็นแค่ความอยากได้แต่ไม่จำเป็น
เมื่อก่อน และเมื่อไม่นานมานี้ เราเองเป็นคนอยากได้อะไรก็ซื้อ อยากกินอะไรก็กิน ไม่สนใจว่าจะแพงแค่ไหน จะเอาก็ต้องได้ และเป็นมาตลอด จนเริ่มบอกกับตัวเองว่า ไม่อยากให้ลูกเห็นนิสัยการใช้เงินแบบนี้และเลียนแบบ เลยหยุด เวลาอยากได้อะไรก็ต้องกลับมาทบทวนอีกก่อนว่าอยากได้จริงหรือเปล่า มันจำเป็นมาไม๊ รอลดราคาเด่วค่อยซื้อก็ได้ จนบางทีก็เดินกลับไปใหม่ก็ไม่ได้อยากได้แล้ว กาแฟแก้วละ125บาท ขนมเค้กชิ้นละ120บาท ซึ่งที่บ้านก็มีเครื่องชงกาแฟ มีชาดีๆมากๆ มีเตาอบ มีเครื่องตีแป้ง มีทุกอย่าง อยากกินก็ทำ เอา ซื้อทำไมก็ไม่ได้อร่อยไปกว่าเราทำเองสักหน่อย กาแฟทำกินเอง ก็อร่อยกว่ามาก เสียเงินไปเรียนมาตั้งแพง ซื้อเค้าทำไม กินแล้วก็ลงเฟสบุคส์เพื่ออะไร เออ การทบทวนจิตก็ดีตรงนี้
เสือ้ผ้าลูกก็ซื้อทีเป็นหมื่นๆ ใส่แต่ของแพงๆ พอไปเหนือคราวที่แล้วซื้อผ้าพื้นเมืองให้เฌอฌานใส่ และ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไปเที่ยวก็เอามาให้ใส่อีก ลูกบอกว่า ผ้าแบบนี้หนูชอบมากค่ะ ใส่สบาย สมแล้วที่เป็นหลานช่างตัดเสื้อ รู้จักเลือกเนื้อผ้าที่ใส่สบาย ตัวละ180 บาท ส่วนของฌานนี้ ป้าเก่งให้มา ฌานชอบมากใส่สบายมาก
อยากจะให้ลูกดี ........ก็ต้องดีให้ลูกมอง
หวังว่าเราจะเดินหอบความตั้งใจ ในการเลี้ยงเฌอฌานไปได้ และไม่ได้ขออะไรเลย ในโลกนี้ ขอเพียงลูกเป็นคนดีก็พอ เก่งแล้วเป็นคนไม่ดีก็ไม่มีค่า คนธรรมดาแต่เป็นคนดี รู้ว่าความสุขที่แท้จริงของ
ตัวเองคืออะไร มีแค่พอ ก็พอแล้ว ทางเดินของความเป็นแม่คนยังอีกยาวไกล
คิดบ่อยนะว่า แม่ทนเลี้ยงหนูมาได้ไง ดื้อขนาดนี้ 55555
แอบยิ้มทุกครั้งที่เฌอฌานบอกว่า กับข้าวที่แม่ทำอร่อย
แอบดีใจเสมอเวลาทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้ลูกแล้วตาลูกยิ้มชอบใจ
แอบเสียใจเสมอ ที่หลายครั้งที่สติหลุดลอย กลายเป็นคนบ้าให้ลูกเห็น
วันเสาร์ที่ผ่านมา สัญญากับเฌอฌานที่ทุ่งแสลงหลวงแล้วว่า แม่จะไม่พูดเสียงดังใส่ ฌานตอบกลับมาว่า บางทีแม่ก็เป็นนางยักษ์เลย ฌานเห็น 55555 หมาน้อยเอ้ยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น